1966 is een belangrijk jaar in de carrière van Bob Bonies. De belangrijkste doorbraak vond plaats bij zijn deelname aan de internationale tentoonstelling “Vormen van Kleur”, die Wim Beeren eind 1966 organiseerde in het Stedelijk Museum in Amsterdam met kunstenaars die een “koele werkwijze” gebruikten. Voorafgaand hieraan had Bonies in mei een studiotentoonstelling in het Stedelijk.

Daar toonde hij een kolossaal object bestaande uit drie aan de muur bevestigde, rechthoekige, gelijkwaardige panelen en een gekleurde balk, die schuin van de muur naar beneden in de ruimte kwam en op de vloer rustte. Hierdoor creëerde hij een rechthoekige vorm. Op de drie panelen waren vier aaneengesloten, gekleurde strepen diagonaal op het doek geschilderd. De kleuren verspringen van paneel tot paneel, waarbij de kleurstroken nauwkeurig overeenkomen met het vorige of volgende paneel.

In 'Vormen van kleur' presenteerde Beeren een rijk gezelschap van kunstenaars zoals Donald Judd, Elsworth Kelly, Morris Louis, Frank Stella, Barnett Newman en de Zwitserse pioniers van de betonkunst Max Bill en Richard Lohse. Bonies, Hans Koetsier, de “systematische” Peter Struycken en Mark Brusse waren de enige Nederlandse vertegenwoordigers van de nieuwe abstracte generatie.