De ‘Hopper Essence’ serie van fotograaf Andrés Gallego is een reeks foto’s gebaseerd op het werk van Edward Hopper (USA, 1882-1967), waarbij de uitzichten vanuit de ramen door de kunstenaar zelf met acrylverf op canvas zijn overgebracht, evenals de scenografie, die op ware schaal is nagemaakt. Daarop staat zijn vrouw afgebeeld, precies zoals Hopper zijn Jo heeft afgebeeld. Het kan gezien worden als een portret van haar of, zoals de schilder deed, als een portret van ieder van ons, een plek om in te schuilen.
Het is merkwaardig te bedenken dat Edward Hopper een tijdlang architectonische details en ruimtes fotografeerde en de beelden vervolgens gebruikte om de ontwikkeling van zijn werk te ondersteunen, en dat hij deze procedure verliet, ervan overtuigd dat de foto’s sterk verschilden van het perspectief van het menselijke oog. Misschien dacht hij dat het onmogelijk is om weer te geven wat we met onze ogen door een lens zien, of dat wat uiteindelijk belangrijk is, zijn eigen interne visie is, d.w.z. subjectieve perceptie.
In 1992 bracht een aantal Amerikaanse fotografen een eerbetoon aan Hopper in een tentoonstelling die fotografie en schilderkunst met elkaar verbond. Tijdens het evenement benadrukte Joel Meyerowitz het fundamentele verschil tussen de aard van fotografie als een kortstondige gebeurtenis en de aard van schilderkunst als een proces, maar wat gebeurt er als we beide talen verenigen in hetzelfde werk?