SKIN
Wat begon als statische oppervlakken werd uiteindelijk bedekt met huid, huid of schelp. De gladde buitenkant van de gepolijste BLOB sculpturen werd vermomd onder een verdorven materiaal. De buiken en borsten lijken te bewegen, te ademen, chaotisch te zijn onder hun buitenaardse substantie.  
Kosmische spinnenwebben strekken zich in alle richtingen uit terwijl ze een ruimte bezitten die nauwelijks te bevatten is. Breekbaar en toch onneembaar, vloeiend en toch hard, overspannen ze zowel microscopisch kleine als monumentaal grote vlakken.  
De kijker wordt misschien herinnerd aan de vlezige texturen van Francis Bacon, of herkent een eerbetoon aan Eadweard James Muybridge, die met zijn zoopraxiscoop pionierde met bewegende beelden. 
Deze mutaties van huid en huid, door mensen gemaakte fossielen - van binnen of buiten bekende evolutionaire processen, opzettelijk of het resultaat van blind toeval - tonen hun levensvatbaarheid in een reeks van universums. Ze stralen ongegeneerd felle kleuren uit en stellen vragen over de zin van hun bestaan: zijn ze, zoals het lijkt, onderdeel van een dystopisch landschap, dat zijn eerste adem uitblaast in de stilte na een kosmische storm? Of zijn ze het pulpachtige begin van een nieuw technologisch tijdperk?