Het woord “zilverkunst” staat niet in de dikke Van Dale. Zilverkunst is het woord dat nodig was om te duiden wat in de afgelopen twintig jaar op dit kunstgebied zichtbaar is geworden. Daarmee is een onderscheid gemaakt met “zilver-smeed-kunst”, die tot eind tachtiger jaren gerelateerd was aan gebruikszilver.
Binnen de opleiding voor zilversmeden werden in de jaren tachtig de contouren zichtbaar van een nieuw elan. In 1991 kwam dat in de vorm van projecten van Zilver in Beweging manifest naar buiten. Ook al schudden de zilversmeden de stoffige connotaties die met het zilver zo verbonden waren heftig van zich af, zij geneerden zich niet hun ambachtelijke disciplines in te zetten. Exposities volgden van wat men toen “Groot zilver” noemde. Kunstminnend publiek en publicerend Nederland begrepen dat hetgeen zich aftekende niets meer te maken had met een vragende markt en een responderend bedrijfsleven. Het ging om individuele artistieke expressie. Er werd daarom gezocht naar een nieuwe duiding van wat in beweging was gekomen. “Groot zilver” gaf onvoldoende aan wat er aan de hand was. Het werd “zilverkunst”. Dit artistieke pionierswerk werd het duidelijkst zichtbaar op PAN Amsterdam. Om te beginnen in 1994 bij Studio 925. Hedendaagse zilverkunst is inmiddels opgenomen in omvangrijke en vooraanstaande privé kunstcollecties. Ook internationale musea hebben hedendaagse zilverkunst aangekocht, waaronder het V&A in Londen.