Interactieve kunst incorporeert invloeden van verschillende kunststromingen en experimenten met kunst en technologie. In de jaren ’70 zochten kunstenaars naar nieuwe mogelijkheden om met hun publiek te communiceren. Gedurende deze jaren ontwikkelde Fluxus performances die kunst en muziek combineerden. Het doel was om kunst te verbinden met het dagelijks leven. Het duurde niet lang voordat andere kunstenaars zoals John Cage en Nam June Paik experimenteerden met zogenoemde happenings. De Dadaïsten waren op hun beurt geïntrigeerd door deze kunstvorm omdat het publiek direct in contact kwam met kunst, maar ook een actieve rol van de beschouwer vereiste. De rol van de beschouwer ontwikkelde zich van passief tot actief. Op een bepaald moment in de jaren ’70 moesten kunstenaars onder ogen zien dat performances geen blijvende herinnering achterlieten. Vanaf dit moment werden er video-opnames gemaakt. Videokunst, gebruikt voor documentatie, ontwikkelde zich snel tot een onafhankelijke kunstvorm. Op hetzelfde moment vonden er experimenten met computers plaats. Interactieve kunst kan gezien worden als resultaat van de bovengenoemde tradities door de dominante rol die technologie speelt, de actieve bijdrage van de beschouwer en het verlangen om de grenzen te doorbreken tussen het leven en de kunst. Sinds de ontwikkeling en integratie van computers en technologie in het dagelijks leven, zijn kunstenaars gaan experimenteren met verschillende media in kunstwerken. Interactieve kunst zet technologie in, om direct te kunnen communiceren met de beschouwer en een actieve participatie uit te lokken. Creëren wordt niet langer gezien als de innerlijke beleving en expressie van de kunstenaars, maar tevens als resultaat van de samenwerking tussen de kunstenaar en de beschouwer.