In 2001 zou The Carribean Biennale hét kunstevenement van het jaar worden. Het was de zesde editie, maar tot dan toe betekende het in de mondiale kunstwerld nagenoeg niets. Maar dit jaar zou het echt wat gaan betekenen. Het was immers georganiseerd door super-curator Jens Hoffmann en de prominente (en steenrijke) Italiaanse kunstenaar Maurizio Cattelan. De reden was volgens hen dat zij het caribisch gebied op de kaart wilde zetten binnen de kunstwereld. Kunstenaars als Vanessa Beecroft, Mariko Mori, Gabriel Orozco en Pipilotti Rist zouden deelnemen. De crème de la crème van de kunstwereld werd uitgenodigd, en iedereen kwam.

 

Toen iedereen arriveerde ontbrak alleen één klein detail: de kunst. Er was niets: geen schilderijen, geen video’s, geen installaties, niets. Het bleek geen beurs, maar een kunstwerk van enfant terrible Cattelan.

Deze vorm van kunst kan geschaard worden onder institutionele kritiek: kunst die kritiek geeft op het instituut kunstwereld zelf. Cattelan en Hoffmann wilden met dit kunstwerk de voorspelbaarheid, oppervlakkigheid en absurditeit van de kunstwereld blootleggen. Want wellicht is het belangrijker om te netwerken met andere bekende spelers uit de kunstwereld, dan om kunst te zien.

The Sixth International Carribean Biennale van Marizzio Cattelan en Jens Hoffmann (2001), uitnodigingen, kunstenaars, eiland, bekenden uit de kunstwereld, 30 km x 10 km.