De oorsprong van het Delfts aardewerk ligt in het vroeg zestiende-eeuwse Majolica, het eerste gebruiksaardewerk in Nederland. Dit rijkelijk gekleurde aardewerk was geïnspireerd op Zuid-Europees aardewerk, vandaar dat het kleurgebruik en de vormentaal erg Spaans of Italiaans aandoen.

Door de komst van het Chinees porselein, dankzij de VOC in de zeventiende eeuw, nam de vraag naar Majolica af. De Delftse plateelbakkers besloten om het zo geliefde porselein te imiteren. Daar het kraakporselein blauw gedecoreerd was op een witte ondergrond, betekende dit het begin van het blauw-wit gekleurde aardewerk, dikwijls met Chinese motieven.

Geïnspireerd door het Japanse porselein (Kakiemon en Imari), dat halverwege de zeventiende eeuw ons land bereikte, gingen de Delftse plateelbakkers aardewerk maken in deze verschillende kleurstellingen. De ondergrond bleef wit, maar deze werd gedecoreerd in de kleuren groen, rood en blauw. Of, zoals bij het Imari, werd de witte ondergrond versierd met blauwe, rode en gouden decoraties. Tevens gingen de Delftse plateelbakkers experimenteren met de ondergrondkleur van de objecten. Waar deze in het begin wit was, slaagden zij erin om deze te vervaardigen in zwart en bruin, geïnspireerd op het Japanse lakwerk. Ook maakten ze objecten met een blauwe ondergrond, naar het faience uit Nevers. Vervolgens werd op deze gekleurde ondergrond de decoratie aangebracht.

Hoewel deze objecten veelal een Aziatische sfeer ademen, verlegden de plateelbakkers vanaf het midden van de achttiende eeuw de focus op een meer Europese vormentaal. Ze vervaardigden naast serviesgoed allerlei figuren in de meest uiteenlopende kleurstellingen.

Ondanks dat het Delfts aardewerk ook wel bekend staat als Delfts blauw blijkt uit het voorgaande dat deze term eigenlijk niet toereikend is. Het aardewerk dat in de zeventiende en achttiende eeuw in Delft werd geproduceerd kende namelijk veel meer verschijningsvormen dan alleen de blauwe decoratie.