Toen Marinke van Zandwijk met haar gezin tijdelijk weer bij haar ouders introk, kreeg ze de kamer waarin haar oma had gewoond. In de kast vond ze de spreien die haar oma 's avonds haakte als uiting van haar creativiteit (en omdat vrouwen natuurlijk nooit gewoon 'niets' mochten doen). Marinke realiseerde zich dat de vrijheid die vrouwen tegenwoordig hebben om zich te ontwikkelen, is gebaseerd op de maatschappelijke ontwikkelingen die generaties vrouwen vóór haar hebben afgedwongen. Ze voelt zich verbonden met, en schatplichtig aan, deze vrouwen. Maar dit brengt voor haar gevoel ook de benauwende verplichting met zich mee, om de mogelijkheden die ze heeft waar te maken. (In het werk zijn de gehaakte spreien van de oma van Marinke van Zandwijk gebruikt)