Isaac Israels was bij uitstek een schilder van het leven in de grote stad. Rond 1900 was Parijs de culturele hoofdstad van Europa en speelde een belangrijke rol in zijn leven. Parijs was met zijn brede boulevards, bloeiende kunst- en modescene en zijn bruisende nachtleven de ideale plek voor Israels. De drukte en dynamiek van de Franse hoofdstad paste perfect bij hem en hij zou er zijn meest creatieve en succesvolle periode beleven. Zijn werk werd vooral in Nederland verkocht, waar het enthousiast ontvangen werd. Het NRC beschreef het in die tijd als ‘impressief impressionisme […], al het contemplatieve is hier verbannen, de drang naar het opene blijde daglicht beheerscht alles […]’. Een goede karakterisering van ons schilderij uit het Bois de Boulogne, dat een feest van helder licht is, een goed voorbeeld van Israels helder en open impressionisme.
Israels kende de stad al zijn hele leven. Van kinds af aan was hij er met zijn ouders jaarlijks naar toe gegaan en ook later kwam hij er met grote regelmaat, vaak met zijn vriend, de schilder Frans Erens. Hij kende er vele schrijvers en schilders en sprak, volgens tijdgenoten, zelfs Frans met een Parijs accent. In Nederland werd hij dan ook beschouwd als de meest Franse van de Hollandse impressionisten. Israels woonde er tussen 1903 en 1913, en zou er zijn atelier aanhouden tot 1925. Al die jaren was het bruisende stadsleven zijn onderwerp. Israels hield van de zonnige kant van het leven en wilde dat zo direct mogelijk vangen op het doek. In Parijs schilderde hij de ‘midinettes’, slenterend over straat, mensen die zich vermaken in een café of theater in Montmartre en stijlvol geklede dames op een bankje in het park. 

Israels schilderde niet alleen in de stad, net zoals alle Parijzenaars ging hij naar buiten, naar het grote stadspark Bois de Boulogne, waar de beau monde in de laatste mode flaneerde. Het park was een aparte wereld waar Israels zich thuis voelde. Chic Parijs bezocht er graag de terrassen van de restaurants, de renbanen en de voorstellingen in Jardin Zoologique. De meertjes, de waterval, de lange, door bomen omzoomde lanen vormden het decor voor Israels favoriete onderwerpen: mensen die zich ontspannen, picknickende families, jonge stelletjes en dames die in de schaduw van de bomen verdiept zijn in hun lectuur.
De schoonheid zoeken in de dagelijkse werkelijkheid was Israels missie en hij werd er een meester in om met enkele brede verfstreken de essentie te treffen. Ons schilderij is een hoogtepunt van Israels’ rijpe Parijse stijl. We zien een jonge dame lezend op een bankje in de schaduw van de bomen langs een van de brede lanen van het park. Het wit van haar blouse en haar blauwe hoedje trekken de aandacht, ondanks dat zij zich in de schaduw bevindt. De okergele gravelweg vormt een diagonaal over het schilderij waarlangs we meer gebruikers van het park zien. De andere bankjes langs het groen zijn ook bezet, op het voetpad is een wandelende dame zojuist een stel andere dames gepasseerd en op de weg rijdt een rijtuigje. We zien ook de virtuoze manier van schilderen van Israels. Als we van dichtbij kijken naar de figuren die verder weg zijn, zien we niet meer dan enkele vegen verf, van verder af verschijnen pas duidelijk herkenbare figuren. De geelbruine laan vormt de ondergrond waartegen de kleurige elementen zijn afgezet, waardoor een gebalanceerde compositie ontstaat. De brede verfstreken, gecombineerd met een subtiel kleurgebruik zijn kenmerkend voor Israels’ Parijse werk. Zijn schijnbaar nonchalante manier van schilderen draagt bij aan de ontspannen sfeer van een dagje in het park.